Zdrowie, medycyna

tu - url - tu - tam - https - portal - portal - strona - witryna - klik
Stwardnienie wątroby 4 lutego 2014, Doktor No comments Stwardnienie wątroby powoduje upośledzenie jej czynności: zaburzenie wytwarzania żółci, upośledzenie czynności odtruwającej, zahamowanie odkładania się glikogenu oraz syntezy białek, protrombiny i inne. Stwardnienie wątroby utrudnia również odpływ krwi z żyły wrotnej, co powoduje powiększenie zastoju krwi w obrębie narządów jamy brzusznej. W przewodzie pokarmowym wytwarza się przewlekły nieżyt zastoinowy, chory traci apetyt, źle trawi. W jamie otrzewnowej powstaje przesięk – puchlina brzuszna. Wytwarzające się krążenie oboczne przyczynia się do powstawania żylaków odbytu (haemorrhoides, varices haemorrhoidales). Stwardnienie zastoinowe nerek (induratio veno- slcitica renum). W nerkach dochodzi do podobnych zmian jak w wątrobie. Tkanka łączna rozrastając się doprowadza do zaniku kłębków Malpighiego i kanalików. Następstwem tego są zaburzenia stężenia moczu oraz skąpomocz. Nieżyt zastoinowy żołądka i jelit (gastiitis et enteritis venostaticct). Wskutek zastoju krwi w krążeniu obwodowym, a zwłaszcza w krążeniu wrotnym, dochodzi do obrzęku i zwyrodnienia śluzowego błony śluzowej żołądka i jelit. Śluzówka jest rozpulchmona o fałdach zgrubiałych, sina, pokryta dużą ilością przylegającego śluzu. Następstwem tego są zaburzenia trawienia i wchłaniania pokarmów, objawiające się brakiem apetytu, odbijaniem, zgagą, uczuciem gniecenia w okolicy żołądka oraz biegunkami. Tasiemiec pasożytujący w postaci dojrzałej 20 sierpnia 2014, Doktor No comments Występowanie. Tasiemiec pasożytujący w postaci dojrzałej w jelicie cienkim u lisa, psa domowego, wilka oraz kota domowego. Żywicielami pośrednimi są człowiek, drobne gryzonie, głównie norniki, nornica ruda, piżmak, mysz, szczur i niektóre małpy człekokształtne. Rozmieszczenie geograficzne bąblowca wieloja- mowego ogranicza się do półkuli północnej, do endemicznych ognisk europejskich w Szwajcarii, Niemczech i Tyrolu, w Ameryce Północnej w środku pogranicza Kanady i USA oraz do bardziej zwartego zasięgu – poczynając od krajów czarnomorskich i europejskiej części WNP, przez całą Syberię, północną Alaskę i północną Kanadę do Grenlandii. W Polsce zarejestrowano dotychczas tylko sporadyczne przypadki u człowieka. Warto zwrócić uwagę, że transmisja E. multilocularis odbywa się głównie wśród zwierząt dziko żyjących. Budowa i rozwój. Echinococcus multilocularis jest tasiemcem mniejszym od E. granulosus, mimo że składa się zwykle z 4 członów. Długość ciała waha się w dość szerokich granicach – od 1,2 do 3,7 mm (przeciętnie 2,1 mm). Ostatni maciczny pro- glotyd z jajami inwazyjnymi jest krótszy od pozostałej części ciała, ma workowatą macicę bez bocznych uwypukleń oraz zatokę płciową umieszczoną przed połową długości krawędzi bocznej proglotydu. Ryjek zaopatrzony w podwójny wieniec haków: większe (28-34 (im, przeciętnie 31 Jim) i mniejsze (23-31 p,m, średnio 27 (im). Liczba jąder w członie hermafrodytycznym wynosi 16-35 (najczęściej 18- -26), przy czym większość ich leży za poziomem zatoki płciowej. Jaja inwazyjne E. multilocularis nie różnią się od jaj E. granulosus. Te właściwości regeneracyjne 18 marca 2014, Doktor No comments Te właściwości regeneracyjne są między innymi uwarunkowane właściwym ukrwieniem błony śluzowej. Każde niedokrwienie błony śluzowej, spowodowane np. skurczami naczyń krwionośnych, ułatwia trawienie przez pepsynę żołądkową i utrudnia regenerację. Według niektórych badaczy istotą choroby wrzodowej są zaburzenia naczynioruchowe będące pewną formą roz- lcojarzenja układu współczulnego i przywspółczulnego. W wielu doświadczeniach na zwierzętach stwierdzono, że po uszkodzeniu określonej części mózgu często tworzą się wrzody żołądka. Głównym źródłem zaburzeń naczynioruchowych w chorobie wrzodowej są impulsy płynące z kory mózgowej w różnych sta- / nach emocjonalnych. Stwierdzono np.( że wystąpienie owrzodzeń często poprzedzają ciężkie przeżycia psychiczne, katastrofy, naloty, utrata pracy, śmierć osoby bliskiej, poza tym przepracowanie. W czasie wojny choroba wrzodowa występuje częściej u żołnierzy wojsk cofających się niż u nacierających, zwykle nie na froncie, a po wycofaniu oddziału na tyły (przewaga układu przywspółczulnego). Należy poza tym podkreślić, że wytworzone już owrzodzenie jest z kolei źródłem ciągłych impulsów „bombardujących” układ nerwowy i podtrzymujących spastyczne skurcze naczyń, co utrudnia procesy naprawcze.